Χριστουγεννιάτικη Ιστορία (Ταινία)

Μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς, για τους μικρούς μας φίλους..

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ - Hans Christian Andersen..

Ένα από τα λιγότερο γνωστά παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν -στην Ελλάδα τουλάχιστον- είναι η "Ιστορία μιας μητέρας" ("Historien om en moder"), που εκδόθηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1847. Πρόκειται για μια πολύ θλιμμένη ιστορία για τον αγώνα μιας μητέρας που υφίσταται αδιαμαρτύρητα τα πάντα, αρκεί να προφτάσει το Χάρο που άρπαξε το άρρωστο παιδάκι της. Θα τα καταφέρει;

Το τέλος της ιστορίας ίσως να μην σας ικανοποιήσει ως προς το μήνυμα που εκπέμπει -ανεξάρτητα από το αν είναι χαρούμενο ή θλιμμένο, άλλωστε "Το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα" παραμένει ένα από τα καλύτερα παραμύθια του Άντερσεν, ακριβώς λόγω του θλιβερού τέλους. Ωστόσο, το συγκεκριμένο παραμύθι , η "Ιστορία μιας μητέρας", εκφράζει μοναδικά την χωρίς όρια αγάπη μιας μάνας, που θέλει να δει το παιδί της ευτυχισμένο.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Μια μητέρα έκατσε δίπλα στο μικρό της παιδάκι. Ήταν πολύ θλιμμένη, επειδή φοβόταν ότι εκείνο θα πέθαινε. Ήταν αρκετά χλωμό και τα μικρά ματάκια του ήταν κλειστά και μερικές φορές έπαιρνε μια βαθιά αναπνοή, σχεδόν σαν αναστεναγμός. Τότε, η μητέρα κοιτούσε πιο θλιμμένα από ποτέ το καημένο πλασματάκι. Κάποιος χτύπησε την πόρτα κι ένας φτωχός, γέρος άντρας μπήκε μέσα. Ήταν τυλιγμένος με κάτι που έμοιαζε με ύφασμα αλόγου και το χρειαζόταν στ' αλήθεια για να τον κρατήσει ζεστό, επειδή ήταν κρύος χειμώνας. Όλη η χώρα ήταν σκεπασμένη με χιόνι και πάγο και ο αέρας φυσούσε τόσο έντονα, ώστε "ξύριζε" το πρόσωπο κάποιου. Το παιδάκι είχε αποκοιμηθεί για λίγο και η μητέρα, βλέποντας ότι ο γέρος άνδρας έτρεμε από το κρύο,σηκώθηκε κι έβαλε ένα μικρό κανάτι μπύρας στη φωτιά, να το ζεστάνει για εκείνον. Ο γέρος κάθισε και κούνησε την κούνια. Η μητέρα έκατσε σε μια καρέκλα κοντά του και κοίταξε στο άρρωστο παιδί, που εξακολουθούσε να βαριανασαίνει και έπιασε το χεράκι του.

"Νομίζεις ότι θα τον κρατήσω, έτσι δεν είναι;", είπε εκείνη. "Ο φιλεύσπλαχνος Θεός μας δεν θα μου τον πάρει".

Ο γέρος, που στην πραγματικότητα ήταν ο Χάρος, έγνεψε με το κεφάλι του κατά έναν περίεργο τρόπο, που θα μπορούσε να σημαίνει είτε "Ναι" είτε "Όχι". Και η μητέρα κατέβασε τα μάτια της, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα της. Τότε το κεφάλι της βάρυνε, επειδή δεν είχε κλείσει μάτι για τρία μερόνυχτα, και αποκοιμήθηκε, όμως μόνο για ένα λεπτό. Τρέμοντας από το κρύο, ξύπνησε και κοίταξε γύρω στο δωμάτιο. Ο γέρος είχε εξαφανιστεί και το παιδί της το ίδιο! Ο γέρος το είχε πάρει μαζί του. Στη γωνία του δωματίου το παλιό ρολόι άρχισε να χτυπάει. Οι δείκτες του έκαναν "γρρ", όλο το βάρος του βυθίστηκε στο πάτωμα, το ρολόι σταμάτησε και η φτωχή μητέρα όρμησε έξω απ' το σπίτι ψάχνοντας το παιδί της. Έξω στο χιόνι καθόταν μια γυναίκα με μεγάλα μαύρα ρούχα κι εκείνη είπε στη μητέρα, "Ο θάνατος ήταν μαζί σου στο δωμάτιο. Τον είδα να φεύγει βιαστικά με το παιδάκι σου. Τρέχει πιο γρήγορα από τον άνεμο και ποτέ δεν επιστρέφει ό,τι πήρε μακριά".

"Μονάχα πες μου προς τα πού πήγε", είπε η μητέρα. "Πες μου το δρόμο κι εγώ θα τον βρω".

"Γνωρίζω το δρόμο", είπε η γυναίκα με τα μαύρα ρούχα, "αλλά προτού σου πω, πρέπει να μου τραγουδήσεις όλα τα τραγούδια που έχεις τραγουδήσει στο παιδί σου. Μου αρέσουν αυτά τα τραγούδια. Τα έχω ξανακούσει. Είμαι η Νύχτα και είδα τα δάκρυα σου να τρέχουν καθώς τα τραγουδούσες".

"Θα σου τα τραγουδήσω όλα", είπε η μητέρα, "όμως μην με καθυστερείς τώρα. Πρέπει να τον προφτάσω και να βρω το παιδί μου".

Όμως η Νύχτα καθόταν σιωπηλή και ατάραχη. Τότε, η μητέρα έκλαψε και τραγούδησε και έσφιξε τα χέρια της. Αλλά τα τραγούδια ήταν πολλά και τα δάκρυα ακόμη περισσότερα, μέχρι που σε κάποια στιγμή η Νύχτα είπε, "Πήγαινε προς τα δεξιά, μέσα στο σκοτεινό δάσος με τα έλατα, επειδή είδα το Χάρο να παίρνει εκείνο το δρόμο με το παιδάκι σου".

Μέσα στο δάσος, η μητέρα συνάντησε σταυροδρόμι και δεν ήξερε ποιο δρόμο να πάρει. Εκεί δίπλα στεκόταν ένας θάμνος με αγκάθια. Δεν είχε ούτε φύλλα ούτε λουλούδια, επειδή ήταν η εποχή του κρύου χειμώνα και πάγοι κρέμονταν από τα κλαδιά του. "Μήπως έχεις δει το Χάρο να περνάει μαζί με το παιδάκι μου", το ρώτησε.

"Ναι", απάντησε ο αγκαθωτός θάμνος, "αλλά δεν θα σου πω προς τα πού πήγε, μέχρι να με ζεστάνεις στην αγκαλιά σου. Παγώνω μέχρι θανάτου εδώ και γίνομαι πάγος".

Τότε, εκείνη πίεσε το θάμνο πολύ κοντά στο στήθος της, ώστε έλιωσε ο πάγος, τα κλαδιά τρύπησαν τη σάρκα της και έτρεξαν μεγάλες σταγόνες αίματος. Όμως ο θάμνος έβγαλε νέα πράσινα φύλλα και εκείνα έγιναν λουλούδια μέσα στην κρύα νύχτα του χειμώνα. Τόσο ζεστή είναι η καρδιά μιας πονεμένης μητέρας. Τότε, ο αγκαθωτός θάμνος της είπε ποιο μονοπάτι πρέπει ν' ακολουθήσει. Εκείνη έφτασε μέχρι μια μεγάλη λίμνη, στην οποία δεν φαινόταν ούτε πλοίο ούτε καράβι. Η λίμνη δεν ήταν αρκετά παγωμένη, ώστε να πατήσει πάνω στον πάγο, ούτε ήταν αρκετά ανοιχτή για να τσαλαβουτήσει. Ωστόσο, έπρεπε να τη διασχίσει, αν ήθελε να βρει το παιδί της. Τότε, έσκυψε για να πιεί όλο το νερό της λίμνης, που φυσικά ήταν αδύνατο να το καταφέρει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Όμως η θλιμμένη μητέρα σκέφτηκε ότι ίσως να γινόταν κάποιο θαύμα, που θα τη βοηθούσε. "Δεν θα τα καταφέρεις ποτέ", είπε η λίμνη. "Ας κάνουμε μια συμφωνία, που θα είναι καλύτερη. Μου αρέσει να συλλέγω μαργαριτάρια και τα μάτια σου είναι τα πιο όμορφα που έχω δει. Αν ρίξεις όλα σου τα δάκρυα μέσα στα νερά μου, τότε θα σε πάω στο μεγάλο θερμοκήπιο, όπου κατοικεί ο Χάρος και καλλιεργεί λουλούδια και δέντρα, το καθένα από τα οποία είναι μια ανθρώπινη ζωή". 

"Ω, και τι δεν θα έδινα για να φτάσω στο παιδί μου!", είπε η δακρυσμένη μητέρα και καθώς συνέχισε να κλαίει, τα μάτια της έπεσαν στα βάθη της λίμνης κι έγιναν δυο πανάκριβα μαργαριτάρια.

Τότε η λίμνη τη σήκωσε και μ' ένα φύσημα τη μετέφερε στην αντίθετη όχθη, σαν να ήταν σε κούνια, όπου στεκόταν ένα υπέροχο, πανύψηλο κτίριο. Κανείς δεν μπορούσε να πει αν ήταν ένα βουνό καλυμμένο από δάση και γεμάτο σπηλιές ή αν ήταν χτισμένο. Όμως η φτωχή μητέρα δεν μπορούσε να δει, επειδή είχε ρίξει τα μάτια της μέσα στη λίμνη. "Πού θα βρω το Χάρο, ο οποίος έφυγε με το παιδάκι μου;", ρώτησε.

"Δεν έχει φτάσει ακόμα", είπε μια γριά γυναίκα με γκρίζα μαλλιά, που περιφερόταν και πότιζε το θερμοκήπιο του Χάρου. "Πώς βρήκες το δρόμο μέχρι εδώ και ποιος σε βοήθησε;".

"Ο Θεός με βοήθησε", απάντησε εκείνη. "Εκείνος είναι ευσπλαχνικός. Δεν θα είσαι κι εσύ το ίδιο; Πού μπορώ να βρω το παιδάκι μου;".

"Δεν ξέρω το παιδί", είπε η γριά γυναίκα, "και εσύ είσαι τυφλή. Πολλά λουλούδια και δέντρα έσβησαν απόψε και ο Χάρος θα έρθει σύντομα να τα μεταφυτεύσει.  Γνωρίζεις ήδη ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει μια ζωή δέντρου ή μια ζωή λουλουδιού, όπως έχει καθοριστεί για εκείνο. Μοιάζουν με τα άλλα φυτά, όμως έχουν καρδιές που χτυπάνε. Οι καρδιές των παιδιών χτυπούν επίσης. Ίσως απ' αυτόν το χτύπο να μπορέσεις να αναγνωρίσεις το παιδί σου. Όμως τι θα μου δώσεις, αν σου πω τι άλλο πρέπει να κάνεις;".

"Δεν έχω τίποτε να δώσω", είπε η βασανισμένη μητέρα, "όμως θα φτάσω μέχρι τα πέρατα της γης για σένα".

"Δεν χρειάζομαι τίποτε από εκεί", είπε η γριά γυναίκα, "όμως μπορείς να μου δώσεις τα μακριά, μαύρα σου μαλλιά. Ξέρεις κι από μόνη σου ότι είναι όμορφα και μου αρέσουν. Μπορείς να πάρεις σε αντάλλαγμα τα λευκά μου μαλλιά, τα οποία θα είναι κάποιου είδους ανταπόδοση".

"Δεν ζητάς τίποτα περισσότερο απ' αυτό;", είπε εκείνη. "Θα σου τα δώσω μ' ευχαρίστηση".

Και έδωσε τα όμορφα μαλλιά της κι έλαβε ως αντάλλαγμα τις λευκές μπούκλες της γριάς γυναίκας. Τότε πήγαν μέσα στο μεγάλο θερμοκήπιο του Χάρου, όπου λουλούδια και δέντρα μεγάλωναν μαζί σε θαυμάσια αρμονία. Ανθισμένοι υάκινθοι κάτω από γυάλινες καμπάνες και παιωνίες, που είναι δυνατά δέντρα. Μεγάλωναν φυτά του νερού, κάποια αρκετά φρέσκα, και άλλα έμοιαζαν άρρωστα, τυλιγμένα με νερόφιδα και μαύρες αράχνες κρέμονταν από τα κλωνάρια τους. Εκεί στέκονταν ευγενικά πεύκα, οξιές και εξωτικά δέντρα, ενώ από κάτω τους άνθιζαν θυμάρι και μαϊντανός. Κάθε δέντρο και κάθε λουλούδι είχε ένα όνομα. Το καθένα αντιπροσώπευε μια ανθρώπινη ζωή και ανήκε σε ανθρώπους που βρίσκονταν ακόμα στην ζωή, κάποιοι στην Κίνα, κάποιοι στη Γροιλανδία, κάποιοι σε άλλα μέρη του κόσμου. Ορισμένα μεγάλα δέντρα είχε φυτευτεί σε μικρές γλάστρες, ώστε να αφήνουν ελεύθερο χώρο, και έμοιαζαν έτοιμα να κάνουν τη γλάστρα κομμάτια, ενώ πολλά ασθενικά μικρά λουλούδια μεγάλωναν σε πλούσιο χώμα, με βρύα ολόγυρα τους, προσεχτικά περιποιημένα και φροντισμένα. Η πονεμένη μητέρα έσκυψε πάνω από τα μικρά φυτά και άκουσε την ανθρώπινη καρδιά που χτυπούσε στο καθένα από αυτά και αναγνώρισε το καρδιοχτύπι του παιδιού της ανάμεσα σε εκατομμύρια χτύπους. 

"Αυτό είναι" αναφώνησε,  δείχνοντας με το χέρι της σ' ένα μικρό λουλούδι κρόκο, του οποίο το ασθενικό κεφάλι κρεμόταν προς τα κάτω.
"Μην αγγίξεις το λουλούδι", φώναξε η γριά γυναίκα, "αλλά περίμενε εδώ και όταν έρθει ο Χάρος -τον περιμένω από στιγμή σε στιγμή- μην τον αφήσεις να τραβήξει αυτό το φυτό, αλλά απείλησε τον ότι αν το κάνει, θα κάνεις κι εσύ το ίδιο στ' άλλα λουλούδια".
Τότε, μια ανατριχίλα πάγου διαπέρασε το θερμοκήπιο και η τυφλή μητέρα ένιωσε ότι είχε φτάσει ο Χάρος.
"Πώς βρήκες το δρόμο μέχρι εδώ", ρώτησε αυτός. "Πώς μπόρεσες να έρθεις εδώ γρηγορότερα από εμένα;".
"Είμαι μητέρα", απάντησε εκείνη.
Και ο Χάρος τέντωσε τα χέρια του προς το λεπτεπίλεπτο μικρό λουλούδι, όμως εκείνη κράτησε σφιχτά τα χέρια της γύρω απ' αυτό, αλλά συνάμα και με την πιο μεγάλη ανήσυχη φροντίδα, από φόβο μήπως πειράξει ένα από τα φύλλα του. Τότε ο Χάρος φύσηξε στα χέρια της και εκείνη ένιωσε την αναπνοή του πιο κρύα κι απ' τον παγωμένο άνεμο και τα χέρια της έπεσαν κάτω αβοήθητα.
"Δεν μπορείς να με νικήσεις", είπε ο Χάρος.
"Όμως ένας Θεός του ελέους μπορεί", είπε αυτή.
"Κάνω μόνο το θέλημα Του", απάντησε ο Χάρος. "Είμαι ο κηπουρός Του. Παίρνω όλα τα λουλούδια και τα δέντρα Του και τα μεταφυτεύω στους κήπος του Παραδείσου σε μια άγνωστη γη. Πώς μεγαλώνουν εκεί και πώς μοιάζει ο κήπος, δεν μπορώ να σου πω".
"Δώσε μου πίσω το παιδί μου", είπε η μητέρα κλαίγοντας και ικετεύοντας και άρπαξε δύο όμορφα λουλούδια με τα χέρια της και φώναξε στο Χάρο, "Θα ξεσκίσω όλα τα λουλούδια σου, γιατί είμαι απελπισμένη".
"Μην τ' αγγίξεις", είπε ο Χάρος. "Λες ότι είσαι δυστυχισμένη και θέλεις να κάνεις και μια άλλη μητέρα δυστυχισμένη σαν εσένα;"
"Μια άλλη μητέρα!" αναφώνησε η φτωχή γυναίκα αφήνοντας τα λουλούδια από τα χέρια της.
"Ορίστε τα μάτια σου", είπε ο Χάρος. "Τα ψάρεψα στη λίμνη για σένα. Έλαμπαν πάρα πολύ, όμως δεν ήξερα ότι ήταν δικά σου. Πάρ'τα πίσω -τώρα είναι πιο καθαρά από ποτέ- και μετά κοίταξε στο βαθύ πηγάδι που είναι εδώ κοντά. Θα σου πω τα ονόματα των δύο λουλουδιών που ήθελες να τραβήξεις και θα δεις όλη την αλήθεια των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν και τι επρόκειτο να διαταράξεις και να καταστρέψεις".
Τότε εκείνη κοίταξε μέσα στο πηγάδι και ήταν εκθαμβωτικό θέαμα το βλέπει κανείς πώς ο ένας από αυτούς τους ανθρώπους θα γινόταν ευλογία για τον κόσμο και πόση ευτυχία και χαρά θα σκορπούσε γύρω του. Όμως είδε ότι η ζωή του άλλου ήταν γεμάτη από φτώχεια, δυστυχία και οίκτο.
"Και τα δύο είναι η θέληση του Θεού" είπε ο Χάρος.
"Ποιο είναι το δυστυχισμένο λουλούδι και ποιο είναι το ευλογημένο", είπε εκείνη.
"Αυτό δεν μπορώ να σου το πω", απάντησε ο Χάρος, "όμως αυτό μπορείς να μάθεις, ότι το ένα από τα δύο λουλούδια αντιπροσωπεύει το δικό σου παιδί. Ήταν η μοίρα του δικού σου παιδιού που είδες, το μέλλον του δικού σου παιδιού".
Τότε η μητέρα ούρλιαξε με τρόμο. "Ποιο απ' αυτά ανήκει στο παιδί μου; Πες μου το αυτό. Πάρε το δυστυχισμένο παιδί. Απελευθέρωσε το από την τόση δυστυχία. Καλύτερα να το πάρεις μακριά. Πήγαινε στο βασίλειο του Θεού. Ξέχασε τα δάκρυα και τις παρακλήσεις μου. Ξέχνα όλα όσα είπα ή έκανα".
"Δεν σε καταλαβαίνω", είπε ο Χάρος. "Θα πάρεις πίσω το παιδί σου ή να το μεταφέρω σ' ένα μέρος που εσύ δεν γνωρίζεις;"
Τότε η μητέρα έσφιξε τα χέρια της, έπεσε στα γόνατα της και προσευχήθηκε στο Θεό, "Μην εισακούσεις τις προσευχές μου, όταν είναι αντίθετες στο θέλημα Σου, που πάντα είναι για το καλό. Ω, μη μ' ακούσεις" και το κεφάλι της βυθίστηκε στο στήθος της.
Τότε, ο Χάρος μετέφερε το παιδί της στην άγνωστη χώρα.


update: Μπορείτε να διαβάσετε το παραμύθι και υπό τη μορφή ποιήματος, όπως είχε δημοσιευτεί σε ελληνικό περιοδικό του 1877.

Η μητέρα..

Η ΜΗΤΕΡΑ

Πώς να πειράξω τη μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί, 

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω

ό,τι ορίζει κι απαιτεί,

αφού στη γη δεν έχω άλλο

κανένα φίλο σαν αυτή;

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της

με είχε βρέφος απαλό, 

με κάθιζε στα γόνατά της

και μ' έμαθε να ομιλώ.

Αυτή με τρέφει και με ντύνει

όλο το χρόνο που γυρνά,

και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,

σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω

φιλά να γειάνει την πληγή.

Αυτή, τι πρέπει να αφήσω

και τι να κάμω μ'΄οδηγεί.

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα

να κάμω εγώ να λυπηθεί,

που όλη νύχτα κι όλη μέρα

για το καλό μου προσπαθεί;

~Γιώργος Βυζηινός~

Όνειρο..

Όταν τα χρώματα γίνονται... αναμνήσεις.. Αναμνήσεις ενός παιδικού ονείρου.. Ονείρου που χάθηκε.. στη δίνη του χρόνου.. Λησμονιά γλυκιά.. που καρτερεί για μια συνάντηση μαζί σου.. Καρτερεί να κλέψει λίγο χρόνο από τις σκέψεις σου.. Να χωθεί και πάλι σε εκείνη την τρυφερή αγκαλιά του χαμένου ονείρου.. Των παιδικών αναμνήσεων που έρχονται δειλά δειλά και γεμίζουν τις νωχελικές σου μέρες με χαμόγελα.. Τόσο οικεία χαμόγελα ζωντανεύουν ξανά εικόνες εκείνης της ηλικίας.. Καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος δε κυλάει το ίδιο για όλους.. Νιώθεις ένα φτερούγισμα στην καρδιά σου.. Σαν να ήταν κιόλας χθες, εκείνες οι μέρες.. Αναπολείς στιγμές ευτυχίας..Στις βιτρίνες των ματιών σου κυλάνε δάκρυα, που προδίδουν την μοναξιά σου.. Ξυπνάς από τον λήθαργο του παιδικού ονείρου και αντικρίζεις ανθρώπους, τους δικούς σου ανθρώπους, χαμογελαστούς.. Βλέμματα γεμάτα ζεστασιά.. Καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι μόνος τελικά.. Δεν ήταν αληθινή η μοναξιά σου.. Το όνειρο σου ενηλικιώθηκε.. Μια αγκαλιά ζεστή, ένας τρυφερός λόγος, ένα βλέμμα αγάπης και το όνειρο συνεχίζεται..

~Speri Stylianopoulou~

Μουσική έμπνευσης

Christmas Magic

Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι στο να δημιουργείς χαμόγελα, στα πρόσωπα που αγαπάς.. Να δημιουργείς συναισθήματα μέσα στη μοναξιά.. Να δίνεις αγάπη.. Να μοιράζεσαι κομμάτια του εαυτού σου.. Γιατί η μαγεία των Χριστουγέννων είναι.. στην καρδιά μας.. 
~Speri Stylianopoulou~

Video's Music:                   

"Φθινοπωρινές.. Σκέψεις.."

Έρχονται ξανά οι σκέψεις στο μυαλό μου..

Να τις απωθήσω προσπαθώ.. προσπαθώ..

Σαν ταξιδιάρικα πουλιά έρχονται.. 
Σαν ταξιδιώτες που δε τους κρατεί ο τόπος φεύγουν..
Απαλό αεράκι που σε χαϊδεύει στο πρόσωπο.. 
Σου θυμίζει όλα εκείνα.. Όλα εκείνα..
Εσύ! τα ξεχνάς.. Τα άφησες να μείνουν καλά φυλαγμένα σ' ενα σεντούκι, στο πίσω μέρος του μυαλού σου..
Όμως η εικόνα; Πως θα φύγει η εικόνα, ματια μου;
Κάθε λεπτομέρεια χαραγμένη.. στο μυαλό..
Κάθε λεπτομέρεια χαραγμένη.. στην καρδιά..
Κάθε λεπτομέρεια.. κλειδί..
Κλειδί που ανοίγει δειλά το σεντούκι.. 
Το σεντούκι που πάλευες να μην ανοίξει..
Παλι απ' την αρχή! 
Σκέψεις.. Έρχονται ξανά οι σκέψεις στο μυαλό μου..

~Speri Stylianopoulou Drouvioti~

"Απογευματινές νότες.."

Δεν υπάρχει πιο ωραία μελωδία από αυτή που ηχεί η φύση.. Αυτήν που ακούς με την καρδιά σου.. Κλείνεις τα μάτια σου και ακούς μια καλοκαιρινή χορωδία να παίζει το σκοπό του καλοκαιριού.. 

Τα τζιτζίκια, τα πουλάκια, οι γρύλοι.. Όλοι μέλη αυτής της γοητευτικής χορωδίας.. Και ο αέρας.. Μα τι μαέστρος κι αυτός!! Σε κάθε φύσημά του στέλνει μια γλυκιά νότα, για να συνεχιστεί αυτός ο γαλήνιος σκοπός.. 

Μα δεν είναι μόνο η μουσική.. Σαν να υπάρχει και κάτι άλλο που συνθέτει αυτό το μεθυστικό, από μουσική, απόγευμα.. Ναι!! Ναι!! Υπάρχει μια γοητευτική ευωδία.. Με κάθε σου αναπνοή, μια νέα μυρωδιά χαϊδεύει απαλά τα πνευμόνια σου.. Τα πνευμόνια σου γεμίζουν αρώματα.. Αρώματα της φύσης.. Της φύσης που έχει τόσους πολλούς κόσμους, που δεν ξέρεις ποιον να ανακαλύψεις πρώτο.. Πρώτος, όμως, και πιο γοητευτικός θαρρώ πως είναι των λουλουδιών.. Μα τι αρώματα έχουν αυτά τα λουλούδια.. Ακόμα και τα πιο ακριβά δεν έχουν τόση αξία.. Δεν έχουν τόση αξία, γιατί αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου.. Μια βαθιά αναπνοή και αμέσως εισβάλλουν στα ρουθούνια σου οι πιο ελκυστικές μυρωδιές.. Τα τριαντάφυλλα.. Τα γιασεμάκια.. Οι τουλίπες.. Οι κρίνοι.. Όλα τους.. τόσο μαγευτικά.. 

Μα για δες! Υπάρχει και κάτι  ακόμα.. Είναι η μυρωδιά του ζεστού ελληνικού καφέ.. Είναι η μυρωδιά που σε ταξιδεύει.. Σε ταξιδεύει στο χωριό.. Στο χωριό που έπαιζες στην παιδική σου ηλικία.. Στην ηλικία που όλος σου ο κόσμος ήταν η αυλή.. Στην αυλή με την γιαγιά.. Στις ατέλειωτες κουβέντες μαζί της, μέχρι να σας βρει το χάραμα.. Στις αναμνήσεις! 

Τι σου είναι η φύση..! Μπορεί με τόσο μικρά και απλά πράγματα να κάνει για σένα ό,τι πιο απίθανο.. Να υφάνει το πιο μεταξένιο απόγευμα.. Να συνθέσει την πιο ονειρεμένη μελωδία.. Να δημιουργήσει την πιο μαγευτική εικόνα.. 

Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να αφεθείς ελεύθερος στην καθοδήγηση της.. Να αναπνεύσεις τόσο δυνατά, για να εισπνεύσεις όλη αυτήν την ευωδία.. Να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τα αυτιά της καρδιάς σου, να ακούσουν την πιο γλυκιά μελωδία.. Να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τα μάτια της ψυχής σου, να δούνε αυτήν την απογευματινή οπτασία.. 

Καλό βράδυ!!
~Speri Stylianopoulou~

         Ludovico Einaudi – Nuvole Bianche

Το μονοπάτι της φιλίας!!

Ένα ταξίδι είναι η ζωή και όλοι μας ψάχνουμε για συνοδοιπόρους που θα το κάνουν πιο ευχάριστο, πιο ζωντανό, γεμάτο αξέχαστες αναμνήσεις. Σε αυτό το ταξίδι θα κάνουμε πολλές στάσεις και θα  συναντήσουμε πολλούς συνοδοιπόρους, θα δημιουργήσουμε πολλές αναμνήσεις, άσχημες και όμορφες, γλυκές και πικρές. Λίγοι από αυτοί θα αξίζουν για να μείνουν κοντά μας ως το τέλος του ταξιδιού. Κανένας από αυτούς όμως δεν θα είναι λάθος. Κάθε ένας θα είναι και μια νέα εμπειρία.. Και ένα καινούριο μάθημα.. Δεν είναι ένα απλό ταξίδι.. Είναι σαν.. ένα ταξίδι με καράβι.. Που άλλες φορές η θάλασσα θα είναι ήρεμη, γαλήνια και άλλες φορές θα έχει τους κυματισμούς της, θα έχει τις φουρτούνες της. όμως αυτό είναι το ενδιαφέρον. Να μπορούμε να κρατήσουμε το πηδάλιο της ζωής δυνατά.. με τους συνοδοιπόρους που εμείς επιλέγουμε. Είναι δύσκολο να πάρουμε τη σωστή απόφαση και μπορεί να κάνουμε λάθος επιλογές. όμως αυτή είναι η μαγεία. Ακόμα και αν ένα ταξίδι πήγε στραβά, τι πειράζει; Σίγουρα θα υπήρξαν κάποιες καλές αναμνήσεις και δε σβήνονται. Όποια φουρτούνα και αν περάσαμε, λίγος χρόνος χρειάζεται και πάλι θα ηρεμήσουν τα κύματα και το ταξίδι θα συνεχιστεί. Ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται, λένε και νομίζω πως έχουν δίκιο. Είμαστε όλοι καπετάνιοι, με τα καλά μας, τα άσχημα, τις αδυναμίες μας, τις ιδιοτροπίες μας, τις ευαισθησίες μας, μα πάνω απ' όλα; Είμαστε εμείς!!!
Οι πραγματικοί φίλοι -συνοδοιπόροι- είναι αυτοί που μας δέχονται όπως είμαστε και μας αγαπάνε για αυτό που είμαστε.. Οι πραγματικοί φίλοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν τα πάντα για μας, και παρόλα αυτά, ακόμα τους αρέσουμε.. Είναι αυτοί που θα μας νοιάζονται πραγματικά και θα είναι δίπλα μας σε κάθε καλή αλλά και κακή στιγμή. Είναι το στήριγμα μας!!
Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να βρούμε την αληθινή φιλία, αλλά όταν την βρούμε, σημαίνει ότι την βρήκαμε για πάντα.. Το "για πάντα" όμως μοιάζει σαν παραμύθι και υπάρχει ένα μαγικό ραβδάκι για να είναι ωραίο και με happy end.. Είναι τρεις μαγικές λέξεις, που το κάνουν.. να κρατήσει για πάντα.. Αγάπη, σεβασμός, ειλικρίνεια!!!
Στην αληθινή φιλία δεν υπάρχουν υποσχέσεις, αλλά υπόσχεση.. Μία και μοναδική.. "Θα είμαι πάντα δίπλα σου, το ίδιο κι εσύ!!"
Φίλος είναι αυτό που θα μείνει, όταν οι άλλοι φύγουν.. Φίλος είναι αυτός που θα μας στηρίξει σε κάθε απόφαση που θα πάρουμε και αυτός που θα μας βοηθήσει  όποιο εμπόδιο συναντήσουμε..
Με τους πραγματικούς φίλους δεν χρειάζεται να υποδυόμαστε ρόλους.. Είμαστε εμείς.. απλά εμείς.. Με τους πραγματικούς φίλους μοιράζεσαι τα πάντα ακόμα.. και την σιωπή..
Στις δύσκολες μέρες είναι αυτοί ο θα μας κρατήσουν το χέρι, θα μας πάρουν αγκαλιά και θα μας πουν "Μη φοβάσαι εγώ είμαι εδώ, όλα θα πάνε καλά.."
Είσαι μαζί ους όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θέλεις! Ζεις μαζί τους όχι με το μυαλό, αλλά με ην καρδιά!
Η φιλία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται!
Είμαι πολύ τυχερή που έχω βρει αυτούς τους ανθρώπους, τους ΦΙΛΟΥΣ μου.. Μαζί στις χαρές και τις λύπες!!
Σας ευχαριστώ που με στηρίζετε καθημερινά, για όσα και για όσα έχετε κάνει για μένα.. Γα όλες τς τρέλες και τις αναμνήσεις που μου έχετε χαρίσει.. Ελπίζω να έχω κάνει και εγώ το ίδιο για εσάς!! Θα είμαι πάντα εδώ!!
Ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο δώρο που μου δίνετε, τη ΦΙΛΙΑ σας!
Μια ζωή θα είμαστε μαζί..!
Σας αγαπώ πολύ..

Αφιερωμένο στους Μαρία, Αντρέα, Yanni, Θεοτόκη, Παναγιώτα, Αντρέα, Γιάννη, Ιωάννα, Ειρήνη, Λουκρητία, Σταματίνα, Κωνσταντίνο, Δημήτρη και σε όλους τους φίλους μου!
~Speri Stylianopoulou~

Νότες έμπνευσης:

Happy Music

Happy Acoustic Instrumental Beat - Friends

Πεθαίνει από καρκίνο αλλά δεν τον ενδιαφέρει. Περνά τις μέρες του προσπαθώντας να σώσει τη κόρη του.

Ο Τομ Ατγουότερ πεθαίνει εξαιτίας ενός όγκου στον εγκέφαλο, αλλά δεν ανησυχεί τόσο για αυτό. Αντ “αυτού, περνάει τις μέρες του προσπαθώντας να σώσει την ζωή της ηλικίας 5 ετών κόρης του, από τον δικό της καρκίνο.

Ο Τομ κάνει τα πάντα για να συγκεντρώσει το ποσό των 820,200 δολαρίων, ένα ποσό που απαιτείται για τη θεραπεία της κόρης του, έστω και αν ο ίδιος δεν θα είναι παρόν για να την δει να καλυτερεύει.

Η προθεσμία του για να τα καταφέρει είναι μικρή, μια και οι τελευταίες αξονικές τομογραφίες δείχνουν ότι ο όγκος στον εγκέφαλο του μεγαλώνει.

Λέει: «Τις τελευταίες τους μέρες οι άνθρωποι κάνουν λίστες με τις επιθυμίες που θέλουν να πραγματοποιήσουν πριν φύγουν για πάντα. Για μένα στην κορυφή της λίστας μου είναι να καταφέρω να συγκεντρώσω χρήματα για να μπορέσει η Κέλυ να έχει όλη την ιατρική βοήθεια που θα χρειαστεί.»

«Κάποιοι μου λένε να σταματήσω την προσπάθεια και να επικεντρωθώ στο να απολαύσω τις μέρες που μου απομένουν. Αλλά πώς μπορώ να το κάνω αυτό γνωρίζοντας ότι η ζωή της κόρης μου κινδυνεύει;»

«Η συγκέντρωση χρημάτων είναι μια πολύ σκληρή δουλειά, ειδικά τις ημέρες που αισθάνομαι αδύναμος να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αλλά παίρνω δύναμη από την σκέψη ότι η Κέλυ μπορεί να έχει μια ευκαιρία για ζωή. Έτσι, αν πεθάνω αύριο, ξέρω ότι θα πεθάνω έχοντας κάνει το καλύτερό για την κόρη μου.»

Η Κέλυ είναι μόλις 5 ετών, αλλά έχει ήδη κερδίσει δύο φορές την μάχη με την ασθένεια. Είναι όμως εξαιρετικά πιθανό να υποτροπιάσει και για αυτό ο Τομ προσπαθεί με όσες δυνάμεις του απομένουν να της αφήσει τα εφόδια να νικήσει τον καρκίνο για πάντα. Ταυτόχρονα της έχει αφήσει μια συγκινητική επιστολή που θα την διαβάσει όταν μεγαλώσει.

Διαβάστε την στη συνέχεια:

«Αγαπημένη μου Κέλυ,

Λυπάμαι τόσο πολύ που δεν μπόρεσα να σε δω να μεγαλώνεις. Λυπάμαι που δεν ήμουν δίπλα σου όποτε με χρειάστηκες. Σε παρακαλώ μην κατηγορήσεις για αυτό τους ανθρώπους ή τον κόσμο. Η ζωή είναι τύχη και η δική μου απλά εξαντλήθηκε.

Μακάρι να ήξερα τα λόγια για να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα. Μακάρι να μην είχα καρκίνο. Μακάρι εσύ να μην αναγκαζόσουν να με βλέπεις να πονάω τόσο συχνά. Θα ήθελα τόσα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται.

Οι περισσότεροι μπαμπάδες έχουν ολόκληρες δεκαετίες για να συνομιλήσουν και να συμβουλέψουν τις κόρες τους στο τραπέζι της κουζίνας, την ώρα που ζεσταίνουν τα χέρια τους με μια κούπα καφέ. Εμείς δεν την είχαμε αυτή τη στιγμή.

Δεν θα είμαι εκεί για να σε πάω την πρώτη σου μέρα στο σχολείο ούτε για να σε πάω σπίτι μετά το πρώτο σου ραντεβού. Δεν θα είμαι δίπλα σου για να χαρώ μαζί σου στην αποφοίτηση σου ούτε για να σε παρηγορήσω όταν κάποιος ραγίσει την καρδούλα σου.

Αλλά όσο είμαι ακόμη εδώ, σκέφτηκα να προσπαθήσω να σου αφήσω μερικές συμβουλές ζωής με αυτό το γράμμα. Ελπίζω ότι θα σε βοηθήσει. Ελπίζω ακόμη ότι ο καρκίνος δεν θα επιστρέψει ποτέ και η ζωή σου θα είναι μεγάλη, γεμάτη και ευτυχισμένη.

Σχολείο: Όλοι θα σου που ότι είναι ζωτικής σημασίας να εργαστείς σκληρά στο σχολείο. Ας ελπίσουμε ότι θα κάνεις πάντα ότι καλύτερο μπορείς. Εγώ τα πήγα καλά στο σχολείο αλλά έκανα το ίδιο και στην προσωπική μου ζωή; Πραγματικά όχι. Το σχολείο είναι σημαντικό αλλά να βεβαιωθείς ότι αφήνεις χώρο στη ζωή σου και για την διασκέδαση.

Αγόρια: Τώρα που είσαι μικρή δεν κάνεις διακρίσεις μεταξύ κοριτσιών και αγοριών και τους θεωρείς όλους φίλους σου. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του γλυκού χαρακτήρα σου. Αλλά Κέλυ αυτό θα αλλάξει όσο μεγαλώνεις. Μπορεί να νιώθεις ότι τα αγόρια είναι ενοχλητικά στο Δημοτικό αλλά αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει όταν πας στο Γυμνάσιο.

Θα κάνεις σχέσεις με κάποια αγόρια όταν μεγαλώσεις (ελπίζω αυτό να γίνει όταν μεγαλώσεις πάρα πολύ!) Δυστυχώς δεν θα είμαι εκεί για να τους «ανακρίνω» και να καταλάβω τις προθέσεις τους. Διάβασε λοιπόν μερικές συμβουλές από τον γέρο σου. Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις πώς αισθάνεσαι όταν είσαι ερωτευμένος. Θυμάσαι εμένα και την μαμά σου τις ώρες που γελούσαμε αγκαλιασμένοι στον καναπέ όλο αγάπες και λουλούδια; Κάπως έτσι μοιάζει η πραγματική αγάπη. Διασκέδασε μέχρι να την ανακαλύψεις και εσύ.

Πάντα να επιλέγεις αγόρια με ευγενικές αξίες, ήθη και σεβασμό. Φαντάσου ότι καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι, το αγόρι σου, εσύ, εγώ και η μαμά, και πίνουμε τσάι. Αν νομίζεις ότι σου αρέσει αυτή η εικόνα, ότι ο φίλος σου ταιριάζει στο τραπέζι μας, τότε έχεις κάνει καλή επιλογή. Έχεις διαλέξει έναν αξιοπρεπή νεαρό άνδρα.

Δυστυχώς, κάποια μέρα η καρδιά σου θα σπάσει. Πονάει σαν κόλαση και θα αισθανθείς ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Αλλά θα το ξεπεράσεις. Ακόμα κι αν ένα ειδύλλιο δεν μοιάζει να προχωράει, προσπάθησε να είσαι ευγενική. Πρέπει να θυμάσαι ότι και τα αγόρια έχουν συναισθήματα. Τέλος, αν έχεις ένα αγόρι φίλο που είναι πάντα εκεί για σένα όσο οι σχέσεις σου έρχονται και τελειώνουν, μην τον θεωρήσεις δεδομένο. Μην τον παραβλέψεις. Θα μπορούσε πραγματικά να νοιάζεται για σένα.

Γάμος: Πολύ συχνά ονειρεύομαι την ημέρα του γάμου σου και φαντάζομαι τον εαυτό μου να γεμίζω με δάκρυα καθώς σε συνοδεύω στην εκκλησία για να σε παραδώσω στον αγαπημένο σου. Δεν θα είμαι σε θέση να το κάνω αυτό Κέλυ και σου ζητώ συγγνώμη γλυκιά μου. Αλλά να θυμάσαι ότι θα είμαι κάπου εκεί εκείνη την ημέρα, περήφανος και χαρούμενος που έχεις βρει κάποιον να σε αγαπά και να σε νοιάζεται όσο εγώ.

Μαμά: Εσύ και η μαμά σου θα πρέπει να υποστηρίζεστε κατά καιρούς, ειδικά όταν γίνεις έφηβη. Να θυμάσαι ότι σε λατρεύει και ότι θέλει το καλύτερο για σένα. Να δίνεις στη μαμά μια σφιχτή αγκαλιά κάθε φορά που αισθάνεσαι λυπημένη και να στηρίζετε η μια την άλλη όποτε αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα. Όταν γίνεις έφηβη μπορεί να νομίζεις ότι οι οι φίλοι σου έχουν δίκιο και η μαμά άδικο. Αλλά η μαμά σου πρέπει να πάρει κάποιες δύσκολες αποφάσεις επειδή νοιάζεται για σένα περισσότερο από όλους τους φίλους σου. Να την αντιμετωπίζεις πάντα με αγάπη και κατανόηση.

Οικογένεια: Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια και τις αξίες που μας δίνει. Τίποτα.

Φίλοι: Να φέρεσαι στους άλλους ανθρώπους όπως σου φέρονται και εκείνοι. Να φέρεσαι με καλό τρόπο σε όποιον σε βοηθάει. Ο τραμπουκισμός είναι φρικτό πράγμα – μην γίνεις ποτέ ένας από αυτούς.

Χριστούγεννα & γενέθλια:  Στα πρώτα σας Χριστούγεννα χωρίς εμένα, θα ήθελα πολύ, αν μπορείτε εσύ και η μαμά να ανάψετε ένα κερί και να σκεφτείτε για λίγα λεπτά. Θα ήταν πολύ ωραία, εάν οι δύο σας χορεύατε τον χορό της μαϊμούς μαζί. Το πως χοροπηδούσαμε και κουνούσαμε τα σώματα μας σαν τρελοί μας έκανε πάντα να γελάμε. Αυτό είναι κάτι που θα με έκανε να χαμογελάω από ψηλά. Θα ήθελα αν μπορείτε να επισκεφτείτε τα Χριστούγεννα τους γονείς μου . Θα πρέπει να είναι και εκείνοι πάρα πολύ πληγωμένοι.

Έχω δώσει στην μαμά δώρα για όλα τα γενέθλια σου. Μακάρι να μπορούσα να είμαι εκεί για να σε δω να τα ανοίγεις. Ας ελπίσουμε ότι θα σου αρέσουν όλα, γιατί είναι δύσκολο να φανταστώ πως θα είσαι στα 10, στα 15, και στα 20 σου. Αναρωτιέμαι αν θα σου αρέσουν ακόμα οι One Direction. Αναρωτιέμαι εάν θα εξακολουθούν να σε κάνουν να χορεύεις γύρω από το σαλόνι.

Καριέρα: Ήσουν δύο , όταν μου είπες ότι όταν μεγαλώσεις θα ήθελες να γίνεις μια «πριγκίπισσα αστροναύτης» ώστε να μπορείς να φοράς ωραία φορέματα και να ανακαλύψεις νέους πλανήτες. Ίσως τώρα να συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι δυνατό να γίνει. Παρόλα αυτά τόσα πολλά πράγματα είναι δυνατό να γίνουν για σένα, αγάπη μου. Κάνε ό, τι σε κάνει ευτυχισμένη και ότι πραγματικά σου αρέσει. Αν το κάνεις αυτό, η ζωή ξαφνικά θα γίνει πολύ ευκολότερη για σένα.

Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξεις διάφορα επαγγέλματα και σταδιοδρομίες για να βρεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει, αλλά ας είναι έτσι . Μια ζωή την έχουμε, και πρέπει να βρούμε τι πραγματικά μας εκφράζει.

Καλοί τρόποι συμπεριφοράς:  Να θυμάσαι πάντα να λες ευχαριστώ και παρακαλώ . Ο λόγος που η μαμά και εγώ επιμένουμε να συμπεριφέρεσαι με ευγένεια είναι επειδή θα σε βοηθήσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Πάντα να είσαι ευγενική, ειδικά με τους ηλικιωμένους. Ποτέ να μην μιλάς άσχημα. Μην ξεχνάς να γράφεις ευχαριστήριες επιστολές για τα δώρα που λαμβάνεις, είναι πάντα ωραίο να ενεργεί κανείς με χάρη και ευγνωμοσύνη. (Και παρακαλώ να θυμάσαι ότι τα αστεία σχετικά με τα κακά είναι μόνο αστεία όταν είσαι πέντε, άτακτο μου κοριτσάκι!)

Μάθε να οδηγείς: Οι περισσότεροι μπαμπάδες διδάσκουν στις κόρες τους να οδηγούν και στην προσπάθεια συνήθως είναι ανεπιτυχείς. Βεβαιώσου ότι θα μάθεις να οδηγείς όσο πιο σύντομα γίνεται και ένας νέος κόσμος θα ανοιχτεί μπροστά σου. Επίσης, βεβαιώσου ότι δεν θα σε μάθει η μαμά να οδηγείς (αστειεύομαι, αγάπη μου).

Ταξίδεψε όσο περισσότερο μπορείς στο εξωτερικό: Είναι κλισέ το να να πω ότι τα ταξίδια διευρύνουν το μυαλό, αλλά είναι αλήθεια. Δες όσο περισσότερα μέρη του του κόσμου μπορείς. Αλλά μην ταξιδέψεις ποτέ πάνω σε μια μοτοσικλέτα (είναι πολύ επικίνδυνο).

Να είσαι ευτυχισμένη. Ποτέ να μην γελάς με το 50% του εαυτού σου. Πάντοτε να γελάς με το 100%. Το γέλιο σου συνεπαίρνει όλο σου το σώμα και είναι ιδιαίτερα μεταδοτικό. Ελπίζω ότι δεν θα το χάσεις ποτέ αυτό. Δεν έχει κανένα νόημα να ζητήσω να μην στεναχωρηθείς όταν εγώ θα φύγω. Ξέρω ότι έτσι θα γίνει πριγκίπισσα. Εύχομαι να μπορούσα να έρθω εκείνη τη στιγμή κοντά σου, να τυλίξω τα χέρια μου γύρω σου και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου μέχρι να σε κάνω να χαμογελάσεις.

Θυμάσαι το αρκουδάκι που σου αγόρασα από ένα κατάστημα με φιλανθρωπικό σκοπό; Μου είχες πει ότι θα το κρατήσεις ασφαλές και ότι θα το αγκαλιάζεις όποτε νιώθεις ότι σου λείπω. Αυτό ήταν μια θαυμάσια ιδέα. Μπορείς να αισθάνεσαι λυπημένη και να χρησιμοποιείς την λύπη ως κινητήρια δύναμη στην ζωή σου ή μπορείς απλά να είσαι λυπημένη. Ξέρεις, φαντάζομαι ποιο ελπίζω ότι θα διαλέξεις.

Σε παρακαλώ να προσφέρεις ότι μπορείς σε φιλανθρωπίες. Οι Φιλανθρωπικές οργανώσεις μας βοήθησαν, και εσένα αλλά και εμένα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις θυσίες που έκαναν κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι για σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τον καρκίνο. Ηλικιωμένοι άνθρωποι έστειλαν κάρτες με προσευχές και χρήματα από το υστέρημα τους. Όλα για σένα. Είναι σημαντικό να επιστρέψεις την καλή πράξη. Αν κάνεις καλές πράξεις, εξυψώνεται τη ψυχή σου. Ποτέ μην ξεχνάς ότι υπάρχουν άνθρωποι σε χειρότερη κατάσταση από ό, τι είσαι εσύ.

Να θυμάσαι το σύνθημα της ζωής σου: «Πάντα συνεχίσουμε να προσπαθούμε.» Έχω αποτύχει πολλές φορές στη ζωή μου, αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια Κέλυ. Δεν τα παράτησα ποτέ.

Να πιστεύεις στον εαυτό σου. Στη ζωή, πολλοί θα σου πουν ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορείς! Οι μεγάλες προκλήσεις ενέχουν κινδύνους, για αυτό προσπάθησε να κάνεις έξυπνες επιλογές.

Ξέρω ότι θα με κάνεις υπερήφανο. Ξέρω ότι θα κάνεις κάτι μεγάλο στη μνήμη μου. Ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις. Γι “αυτό ας ξεκινήσεις σήμερα.

Και τέλος … Σε ευχαριστώ για την ύπαρξη σου, Κέλυ. Σας ευχαριστώ γιατί μου είπες το μεγαλύτερο κομπλιμέντο όλων των εποχών όταν με αποκάλεσες «Μπαμπά».

Το να σε έχω κόρη μου ήταν η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου. Σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες πως να αγαπώ και να είμαι ευτυχισμένος περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο.

Να απολαύσεις τη ζωή σου. Μην βιαστείς να την ζήσεις.

Σας αγαπώ πολύ, και εσένα και τη μαμά σου.

Ο μπαμπάς xxxxxxxxxx»

πηγή: dreamfm.gr